პიტერი წარმოგიდგენთ შთაბეჭდილებებს სვანეთზე.

Here Peter describes his impressions.

რეგიონი ძალიან განსხვავდება კოსმოპოლიტური თბილისისაგან და დახვეწილი ქუთაისისგან. ცხელ ზაფხულშიც კი, ეს მხარე გამოირჩევა თავისი ამინდითა და ბუნებით. მთის მწვერვალები მუდმივად თოვლითაა დაფარული და ადვილი შესაძლებელია, მოხვდე შტორმში, რომელიც გადაუვლის ხოლმე ხეობას.

როგორც კი ზუგდიდს გაცდებით და მთებს მიახლოვდებით, სწრაფად იცვლება ლანდშაფტი - დამუშავებული მინდვრები ქრება და იწყება ნაძვის, წიფლის, მუხისა და რცხილის გაუვალი ტყეები. მთავარი გზა მესტიისკენ - უფრო სწორად, ერთადერთი გზა მესტიისკენ - გადის ჯვრის წყალსაცავის გავლით, რომელიც გუბდება ენგურის მდინარეში და თითქმის ნახევარ საქართველოს უზრუნველყოფს ელექტროენერგიით. პოსტსაბჭოთა ახირებით, კაშხალის ძირითადი ელექტროსადგური არის აფხაზეთში, რომელიც პრორუსულია და მოწყვეტილია საქართველოს. კაშხალის გადაღმა გასაოცარი დიდად არაფერია, მხოლოდ აღმართული მთები, ხშირი ტყე და მძვინვარე მდინარე ენგური.

გზა, რომელიც გაივლის რამდენიმე გვირაბსა და საბჭოთა ხიდს, მიუყვება ხეობის სახიფათო კიდეს. აქ მოძრაობას ხშირად აფერხებს ჩამოწოლილი მეწყერი, მაგრამ მალე ხდება მისი გაწმენდა და მოძრაობის აღდგენა.

მესტია ამ მხარის დედაქალაქი და ყველაზე დიდი ქალაქია, ორნახევარი ათასი მოსახლით. მოდერნიზაციის მიუხედავად, აქ მაინც შენარჩუნებულია თავდაპირველი და უნიკალური სვანური არქიტექტურა. იგულისხმება ის უძველესი სვანური კოშკები, რომელთა თვალსაჩინო დიზაინმა და კონსტრუქციამ სვანეთს იუნესკოს მსოფლიო მემკვიდრეობის სტატუსი მოუპოვა. ჩვეულებრივ, სამ-ხუთ სართულიანი კოშკები წვეროებისკენ ვიწროვდება, რაც მათ განსაკუთრებულ ელეგანტურობას ანიჭებს. ერთმანეთზე მიბმული სახლები ტრადიციულად ერთოთახიანია და აქვს გადატიხრული სივრცე შინაური ცხოველებისთვის, რაც ძალიან ამსგავსებს მათ შუა საუკუნეების ვალიურ მოგრძო სახლს. ზედა სართულებს საწყობის დანიშნულება ჰქონდა ზაფხულის თბილ თვეებში, ან თავშესაფარად იყენებდნენ თავდასხმის დროს.

სვანეთი ძალიან ტრადიციულია. მას აქვს საკუთარი ენა დამწერლობის გარეშე, განსაკუთრებული მუსიკალური მემკვიდრეობა და სიცილიური სტილის გვაროვნული სისხლის აღების ტრადიცია. ამის გამო, ყოველთვის სჭირდებოდათ ძლიერი თავდაცვა მეზობელი თუ გარე მტრების თავდასხმების მოსაგერიებლად.

მესტიამ გაბედული ნაბიჯი გადადგა, რათა გამხდარიყო საკურორტო ცენტრი, მაგრამ გასაკეთებელი ჯერ კიდევ ბევრია. აქაური საშიში მთების გარემოცვაში აშენდა პატარა აეროპორტი, ქალაქის ცენტრში კი გაიხსნა თანამედროვე შუა საუკუნეების სტილის ახალი სავაჭრო ცენტრი. მესტიაში ახლა შესანიშნავი სასტუმრო, ძალიან მეგობრული კაფე და სასიამოვნო ღია სკვერია, სადაც ხანდახან მობალახე პირუტყვსაც შეხვდებით. ხელისუფლების დიდი ძალისხმევის მიუხედავად, აქაურობას შემდგომი განვითარების ნიშანი ნაკლებად ეტყობა.

საკვები ნოყიერია, ლუდი - ზუგდიდიდანაა იმპორტირებული, შინ დამზადებული ადგილობრივი არაყი ძლიერმოქმედია.

თუკი ზუგდიდიდან მესტიამდე მისასვლელი გზა „საინტერესოა“, მესტიიდან ენგურის ხეობის დასაწყისამდე მიღწევა ნამდვილად სახიფათოა. მესტიის ზემოთ, ოცდაათი მილის მოშორებით სოფელ უშგულამდე მისასვლელად, რომელიც ზღვის დონიდან 8,000 ფუტის სიმაღლეზეა, უნდა გაიაროთ ტალახიანი და ქვიანი გზა , გადაიაროთ პატარა მდინარეები, ამას კიდევ უფრო ართულებს გზაზე მოსიარულე პირუტყვი, რომლებსაც თითქმის ყველა მოსახვევში შეხვდებით. აქ ექვსი თვის მანძილზე თოვს და მესტიამდე მისასვლელი გზა ხშირად გაუვალია. მაგრამ მოგხიბლავთ აქაურების შეუპოვრობა, რომლებიც საცხოვრებელი გარემოს სიმძიმის მიუხედავად, ღირსეულად ცხოვრობენ ამ შთამბეჭდავი, მაგრამ არამეგობრული მთების გარემოცვაში.

ცხენი აქ კვლავ ეფექტური სატრანსპორტო საშუალებაა, თუმცა ამ გზაზე შეხვდებით მოძველებულ ლენდ კრუიზერებს, მისან პეტროლებს და 30-40 წლის წინანდელ უძველეს და უცნობ საბჭოთა პერიოდის მანქანებსაც.

ისეთი შეგრძნებაა, თითქოს საუკუნეების მანძილზე აქ არაფერი შეცვლილა. მიუხედავად იმისა, რომ ელექტროენერგიამ და სატელიტურმა ტელევიზიამ აქაურობას ოდნავ მაინც დაატყო გარე სამყაროს კვალი, ეს ადგილი ჩემთვის რჩება ყველაზე გარიყულ ადგილად, რაც კი მინახავს ევროპაში, ისეთ გარიყულად და განსხვავებულად, როგორიცაა ციმბირისა და მონღოლეთის მიუდგომელი კუთხეები.

როგორც მთელს საქართველოში, ქრისტიანობა აქაც აერთიანებს სხვადასხვა თემს. უშგულს მთიდან გადმოჰყურებს ლამაზი და დღესაც მოქმედი მონასტერი, რომელიც მე-12 საუკუნით თარიღდება. ვნახე, როგორ ატარებდა წირვას ამ მონასტრის მღვდელი სოფლის ძალიან პატარა სამლოცველოში და დაახლოებით ნახევარი ესწრებოდა იმ 70 ოჯახიდან, რომელიც სოფელს შეადგენს და, რომლებიც გარეთ წვიმაში იდგნენ და ლოცულობდნენ.

სვანეთი ერთ-ერთი იმ ადგილთაგანია, რომლის შესახებაც გინდა ხალხს მოუყვე, მაგრამ არ გინდა ბევრს ანახო, რათა არ შელახო მისი ჯადოსნურობა.

პიტერ ლენდერსი
 

The region feels very different from cosmopolitan Tbilisi or sophisticated Kutaisi. Even in high summer the region is defined by its weather and the natural environment. The mountain peaks are constantly snow capped and it is easy to get caught out by the storms that sweep across the valleys.

As you leave Zugdidi and reach the hills the landscape quickly changes from cultivated fields to impenetrable forests of spruce and fir mixed with beech, oak and hornbeam. The main road to Mestia - in truth the only road to Mestia - passes quickly by the Jvari reservoir which dams the Inguri river and in the process provides nearly half of Georgia’s electricity, In a quirk of post soviet madness the main power station for the dam is in Abkhazia, pro Russian and broken away from Georgia. Beyond the reservoir there is little to distract you except the ever rising mountains, the dense forest and the raging torrent that is the Inguri river.

The road, interspersed with tunnels and soviet bridges, clings precariously to the side of the ravine. The road is often closed when blocked by rockslides but the repairmen soon get things moving.

Mestia is the capital of the region and the largest town, with a population of two and a half thousand souls. Despite modernisation it retains much of the original and unique Svanetian architecture. This is based around the ancient towers, whose remarkable design and construction has won the region UNESCO world heritage status. The towers are usually three to five storeys high with a tapered appearance that gives them a distinctive elegance. The attached houses are traditionally a single chamber with a partitioned off area for domestic animals, much like a medieval Welsh long house. The upper floors were kept for use in the warm summer months, for storage and for safety from attack.

Svaneti is steeped in tradition. It has its own unwritten language, a very special musical heritage and a tradition of resolving differences with Sicillian style blood feuds. This being the case, strong defences have always been important for protection against neighbours as well as enemies from outside the valley.

Mestia has made a brave but as yet limitedly successful attempt to develop itself as a resort centre. It has built a small airport frighteningly surrounded by towering mountains and in the centre of the town a new commercial centre has been built in a modern medieval style. It now has an excellent hostel, a very welcoming café and a pleasing open square, the effect of which is slightly compromised by the presence of the occasional grazing cow. Despite the best efforts of the authorities the development has the air of a place with little hope of thriving.

The food is hearty and the beer imported from Zugdidi while the local spirit is homemade and potent.

If the road from Zugdidi to Mestis is `interesting`, the road onward from Mestia to the head of the Inguri Valley is truly terrifying. Rising on a route of only thirty miles from Mestia’s 5,000 ft above sea level to the village of Ushguli some 8,000 feet up is a track of mud, rocks and rivers to be forded, complicated as always by stray cattle and pigs hiding around every bend of the road. Up here the snow lasts for six months and the route to Metia is often impassable. The harshness of life here leaves you breathless with admiration for the hardy folk who make a decent living in these imposing but inhospitable mountain.

Horseback is still the most effective means of transport, though you will see ageing Land Cruisers and Nissan Patrols sharing the road with ancient and indeterminate soviet era vehicles from 30 or 40 years ago. One feels that little has changed here over the passing centuries. Although electricity and satellite TV has drawn in flickering images of the outside world, this remains the most remote feeling place I have visited in Europe and it feels as remote and different as distant corners of Siberia and Mongolia.

As elsewhere in Georgia, Christianity is the mortar which binds these communities together. A lovely and still active little monastery dating back to the 12th century is perched on the hill overlooking Ushgali and when I was there a priest from the monastery was taking a service in the tiny chapel in the village attended by what seemed like half the 70 families that make up the community, standing around in the rain and joining in with the prayers. Svaneti is one of those places you want to tell people that you have visited without encouraging too many to follow you there and so spoil its magic.

Peter Landers

ტროას დარდანელის გავლით ვესტუმრეთ და ბოსფორის სრუტიდან შავ ზღვაში აღმოვჩნდით.

ტრაპიზონში, აბრეშუმის გზის ერთ-ერთ უძველეს ქალაქში, წასვლას მოუთმენლად ველოდით. თავდაპირველად წმიდა სოფიას ტაძარს ვესტუმრეთ, რომელიც ზღვას გადაჰყურებდა. მისი კედლები მეცამეტე საუკუნის ფრესკებით იყო მოხატული. იგი ბიზანტიური ხელოვნების უმთავრესი ძეგლია. ტრაპიზონში ჩასვლისთანავე გიდმა გვითხრა, რომ თურქეთის მთავრობის ბრძანებით ყველა ეკლესია, მათ შორის ყველა სამუზეუმო ეკლესია, მეჩეთად გადააკეთეს. ამის გამო ფრესკები ხშირად წაშლილი ან დაფარულია. ანკარაში პოლიტიკოსების ნაწილი მხარს არ უჭერს თურქეთის ევროპასთან დაახლოებას და სწორედ ამ მიზნით ისინი თურქეთის მაჰმადიამურ კულტურაზე აკეთებენ აქცენტს.

საქართველო სრულიად განსხვავებული გვეჩვენა მტვრიანი და დანგრეული ტრაპიზონის შემდეგ. თურქეთისგან სულ რაღაც 15 კილომეტრის დაშორებით ბათუმის თანამედროვე და მოციმციმე პორტში აღმოვჩნდით. აქ მოსახლეობა ჯერ კიდევ ძველი წელთაღრიცხვით პირველ ათასწლეულში დასახლებულა. 1878 წელს ბათუმი თურქეთმა რუსეთს გადასცა. დღეს იგი საქართველოს რეგიონის, აჭარის, აყვავებული დედაქალაქია. მასპინძლობა მეგობრულმა გიდებმა გაგვიწიეს, მათი ინგლისური კი მათი ქალაქივით სრულყოფილი იყო. ერთი დღე გავატარეთ ბათუმში, რომელიც თითქოს ამაყობდა თავისი სილამაზით, სიკოხტავითა და სისუფთავით. მისი ძველი შენობები კარგად იყო შენარჩუნებული, მაღაზიები კი საკმაოდ ძვირია.

ორთოდოქსული ეკლესია, რომელიც ჩვენ ვნახეთ, არ იყო ძალიან ძველი, მაგრამ იგი უძველესი და ტრადიციული ორნამენტებით იყო მორთული. ჩვენზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ქალაქის ჩრდილოეთით მდებარე ბოტანიკურმა ბაღმა, რომელიც მსოფლიოში სიდიდით მეორეა. ჩვენმა გიდმა ბაღის სხვადასხვა მხარე გვიჩვენა და ბრწყინვალე ინგლისურით აგვიხსნა მცენარეების სახელები, მათი სამედიცინო თვისებები და გვიამბო ბოტანიკურ ბაღში მიმდინარე გამოკვლევების შესახებ.

შუადღით ბათუმის დრამატულ თეატრს ვესტუმრეთ სადაც აჭარის თეატრის წარმოდგენას დავესწარით - ეს იყო საუკეთესო ხალხური ცეკვა და სიმღერა, რაც კი ოდესმე გვინახავს და მოგვისმენია. გემზეც კი მგზავრები ამ საოცარ წარმოდგენაზე გაუთავებლად საუბრობდნენ.

თანდათანობით ბათუმი ცნობილი ხდება, როგორც გადამფრენი ფრინველების დაკვირვების საუკეთესო ადგილი. შემოდგომის დროს ფრინველები გამოსაზამთრებლად რუსეთიდან სამხრეთით ევროპისკენ მიფრინავენ და გაზაფხულზე უკან ჩრდილოეთში ბრუნდებიან. შესაძლოა სტამბულის სიდიდის და დაბინძურების გამო ფრინველები შავი ზღვის მარჯვენა სანაპიროს ირჩევენ. ამის გამო, ისინი, ვინც ფრინველთა გადაფრენას თვალს ადევნებენ, ბათუმში ევროპის მრავალი ქვეყნიდან ჩამოდიან. ქართველები კი დიდი სიხარულით ხვდებიან სტუმრებს, ფრინველებსაც და ადამიანებსაც.

ბათუმის შემდეგ უკრაინის ქალაქებისკენ (იალტა, სევასტოპოლი და ოდესა) ავიღეთ გეზი. საქართველოში თავს ისე ვგრძნობდით, თითქოს ევროპულ ქვეყანაში ვიყავით, უკრაინა კი უფრო რუსული ქვეყანა აღმოჩნდა. იალტაში ლივარდიის სასახლეს ვესტუმრეთ, რომელიც თავდაპირველად რომანოვების საზაფხულო რეზიდენცია იყო, მოგვიანებით კი 1945 წელს სტალინმა იქ იალტის კონფერენცია გამართა. ამის გამო ეს სასახლე მუდმივად ტურისტებითაა სავსე. ბილეთის რიგში დიდხანს მოგვიწია ლოდინი, შესვლისთანავე ეს ბილეთები სხვა ბილეთებში გადაგვაცვლევინეს და ლიფტის გამოყენებისას კიდევ სხვა ბილეთი მოგვთხოვეს! სერიოზული იფიციალური პირები ყველაფერს ამოწმებდნენ. დავასკვენით, რომ უკრაინელებისათვის დიდი დრო იყო საჭირო, რომ საბჭოთა წარსულისგან გათავისუფლებულიყვნენ. მოგვიანებით კი პოლიტიკურიდაპირისპირება რუსეთსა და ევროპას შორისაც დაიწყო.

ხანმოკლე ვიზიტის შედეგად დაგვრჩა შთაბეჭდილება, რომ საქართველო უფრო ბედნიერია, თავისუფალი და მშვიდი, ვიდრე მისი ,,მეზობლები“. იგი გულოდგინედ ცდილობს, რომ იყოს მდიდარი და წარმატებული. შავ ზღვაზე მოგზაურობისას მგზავრებს შორის მხოლოდ ჩვენ ვიყავით საქართველოში ნამყოფი. ბუნებრივია, უმრავლესობამ მის შესახებ არაფერი იცოდა. მოგზაურობის დასასრულს კი საქართველო ბევრი ადამიანისათვის საყვარელ ადგილად გადაიქცა. ჩვენ ყველა გვიწვევდა სადილზე, რათა საქართველოზე და ქართველ ხალხზე გვესაუბრა. მგზავრებმა ნიუპორტი სულ სხვანაირად დაინახეს, როცა შეიტყვეს, რომ ასეთი საინტერესო და ხანგრძლივი ურთიერთობა აქვს ქუთაისთან.

ერთ-ერთი განსხვავება იმ ქვეყნებს შორის, რომლებსაც ვესტუმრეთ არის ის, რომ საქართველო არ არის მთლიანად ფოკუსირებული ტურისტების მარკეტინგზე. თურქეთსა და უკრაინაში იმდენი მაღაზია და დახლი იყო სუვენიერების შესაძენად, რომ ტურისტებს მოძრაობა უჭირდათ. მართალია, ჩვენ გვითხრეს, რომ სუვენირებს ბათუმის თეატრიდან გამოსვლის შემდეგ შევიძენდით, მაგრამ იქ დახლები არ იყო და გემზე ხელცარიელი დავბრუნდით. ბევრი ადამიანი ისურვებდა სამახსოვრო ნივთის ყიდვას საქართველოში, თუმცა ეს შესაძლებლობა ბევრს არ ეძლევა.

როგორც გვითხრეს, ბათუმის ინდუსტრიული პორტი ფოთში გადააქვთ, ბათუმის პორტი კი მხოლოდ დიდ სამგზავრო გემებს მიიღებს. იმედი გვაქვს, რომ საქართველო თავის ადგილს დაიმკვიდრებს რუკაზე და ისწავლის, როგორ მიიღოს მეტი სარგებელი ტურისტებისგან.

სილვია და კოლინ მეისონები

We passed through the Dardanelles, visiting Troy, then on through the Bosphorus and entered the Black Sea moving anticlockwise.

We were particularly looking forward to visiting to Trabzon, previously Trebizond, a fabled destination on the ancient silk route. The afternoon took us to the church of St Sophia, overlooking the sea, and decorated we were told, by wonderful 13th century frescoes. It is a major monument to Byzantine Art. On arrival, however, the guide reluctantly informed us that the Turkish government had decreed that all churches, even `museum` churches like this one, had to be converted to mosques. This meant the frescoes were boarded or curtained over. The hard line politicians in Ankara want to turn away from Europe, emphasising instead Turkey’s Muslim culture. Trabzon was dusty and run down.

How different was Georgia! Just 15km north of Turkey we sailed into the modern, glittering harbour of Batumi. There has been a settlement on the mouth of the River Bat since the first millennium BC. In 1878 it was ceded to Russia by Turkey. Now it is the thriving capital of the Adjaria region of Georgia. We were greeted by friendly guides whose English was as immaculate as their city. Our morning walk tour took us through a city proud of itself, smart, clean, cared for; Its older buildings beautifully conserved, its shops expensive. The Orthodox Church we viewed was not old but contained ancient artefacts and traditional decorations. The Botanical Gardens, a little way north of the city, is the second largest in the world and was again impressive. Our guide was able to explain, in excellent English, the various areas ofthe gardens, the names of the trees and plants, their medicinal properties and the research being carried out there.

In the afternoon we visited the Drama Theatre and enjoyed a performance by the amazing Adjari Company of Song and Dance - by far the best folkloric music and dancing ever! Passengers on the ship could not stop talking about it.

Increasingly Batumi is becoming known as a favoured site to observe the great bird migrations on their way south in the autumn from Russia to Europe and warmer climes and then north again in the spring. Possibly due to the size and pollution of modern Istanbul, the birds are choosing to take a route east of the Black Sea. Bird watchers now come to Batumi from all over Europe and beyond. And Georgia welcomes visitors, avian and human.

Our next three destinations were Yalta, Sevastopol and Odessa in the Ukraine. Whereas in Georgia we felt we were in a European country, the Ukraine felt very Russian. In Yalta we visited the Livardia Palace, holiday home of the Romanovs and chosen by Stalin as the venue for the 1945 Yalta Conference. It is a shrine to both, so very busy with tourists. We queued outside for tickets which were then exchanged for other tickets when we got inside, and yet another ticket was required to use the lavatory! Unsmiling officials checked all these. We assumed it was just taking the Ukrainians longer to shake off their soviet past, but since then the devastating political tug of war between Russia and Europe has erupted.

These are just personal impressions of very brief visits, but to us it seemed as if Georgia is happier, freer, more relaxed than its neighbours. It is trying hard to be prosperous and successful. Amongst our fellow passengers we were the only ones who had ever been to Georgia - indeed most knew next to nothing about it. At the end of the trip it was many people’s favourite place. As you can imagine we were in great demand as dinner companions to talk about Georgia and the Georgians. Newport was viewed in a new light for having such an interesting and longstanding link.

Another difference between the three countries we visited is that Georgia does not fully market itself for tourists. In Turkey and the Ukraine we couldn’t move for stalls and shops selling tourist goods but although we were told there would be an opportunity to purchase souvenirs after the theatre visit to Batumi, there were no stalls, so people returned to the ship empty handed. Some people would have liked to buy something so perhaps this was a missed opportunity for the Georgians.

We were told that the industrial port in Batumi is being moved to Poti so that Batumi can be developed into a port solely for cruise ships, even the very large ones. That will certainly put Georgia on the map and no doubt Georgia will learn to benefit more from the increasing influx of tourists.

Sylvia and Colin Mason

შონი და ჩეისი ატარებენ ლექციებს და ჩვენს სტუდენტებს ინგლისური ენის ათვისებაში ეხმარებიან. ამას გარდა, ისინი სურვილს გამოთქვამენ მონაწილეობა მიიღონ სხვადასხვა აქტივობებში, რომელთაც დეპარტამენტი და ინგლისური ენის კლუბი აწყობს. ერთ-ერთი ასეთი აქტივობაა ინგლისური კინოკლუბის ორგანიზება.

კინოკლუბის ინიციატორი იყო ამერიკელი პროფესორი, რომელიც ინგლისური ფილოლოგიის დეპარტამენტს გასულ წელს სტუმრობდა. ამ ტრადიციის გაგრძელება დეპარტამენტმა წლევანდელ სტუმრებსაც შესთავაზა და მათაც სიამოვნებით მიიღეს იგი.

პირველი კინოჩვენება გაიმართა 20 მარტს, ხუთშაბათს უნივერსიტეტის „მწვანე დარბაზში“. მას ესწრებოდნენ ინგლისური ენის კლუბის აქტიური წევრები სხვა სტუდენტებთან ერთად. ისინი ამბობენ, რომ პირველი ფილმი წარმატებული იყო და ითხოვენ მომდევნო ჩვენებებსაც. პირველ ფილმად შევარჩიეთ ძველი ამერიკული კომედია-დრამა “Mr. Smith Goes to Washington“. ჩვენება საკმაოდ დიდხანს გაგრძელდა. შონი და ჩეისი ფილმს რამდენჯერმე წყვეტდნენ და კითხვა-პასუხის რეჟიმში ამოწმებდნენ, თუ რამდენად გაიგეს სტუდენტებმა მისი შინაარსი.

მომდევნო შეხვედრები იგეგმება ყოველი მეორე კვირის ხუთშაბათს, შუადღის 4 საათზე. ამჯერად შევარჩევთ უფრო თანამედროვე ფილმებს, რომელთა თემატიკა შეეხება, ძირითადად, ბრიტანული და ამერიკული უმაღლესი სასწავლებლების სტუდენტების ცხოვრებას. დასწრების საშუალება ექნებათ ინგლისური ენისა და ლიტერატურის სპეციალობის ნებისმიერი კურსის სტუდენტს.

ანა ჭოლოკავა
ინგლისური ენის კლუბის კონსულტანტი

Chase and Shawn are lecturing and helping the students to master the English language. In addition, they are taking part in various activities organized by the Department and the English Speaking Club. One of such activities is an English Movie Club initiated by the American professor who visited the Department last year. On the request of the department Shawn and Chase agreed to work with students in it.

The first movie show was held in the university “Green Hall” on March 20, Thursday. It was attended by many students who are also active members of the ESC.. They were shown the classic American film “Mr. Smith Goes to Washington”. The meeting lasted long enough as Shawn and Chase stopped the movie several times and asked the students questions to find out if the students understood its plot well.

The meetings are scheduled for every other week on Thursdays, at 4pm. Now we are going to select the latest movies about the lives of British and American university students. All the students of the English Philology Department are keen to attend these shows.

Ana Cholokava
Adviser of the English Speaking Club

პედაგოგები მადლენ გიორგაძე (ინგლისური ენა), ლუიზა ლორთქიფანიძე (გეოგრაფია).

გაკვეთილის დევიზი იყო ,,გააფერადე შენი ცხოვრება”. მართლაც რომ გააფერადეს საკუთარი ცხოვრება მე-10 კლასელებმა დიდი ბრიტანეთისა და ჩრდილოეთ ირლანდიის გაერთიანებული სამეფოს შესწავლილი მასალით.

მოსწავლეებმა გამოამჟღავნეს საკმაო ცოდნა დიდი ბრიტანეთის მდებარეობის, ბუნების, რელიეფის, მოსახლეობის, სახელწიფო წყობილების, ეკონომიკის, კულტურის, სოფლის მეურნეობის, მრეწველობის შესახებ.
ჯგუფების მიხედვით მათ მოიძიეს და დაამუშავეს უამრავი მასალა ინგლისის, შოტლანდიის, უელსისა და ჩრდილოეთ ირლანდიის შესახებ.

გაკვეთილის მსვლელობისას ისაუბრეს დიდი ქალაქების, მთების, მდინარეების, კლიმატის, ქვეყნის სიმბოლოების შესახებ. წარმოადგინეს ვიდეო და ფოტო მასალა ქვეყნის ღირსშესანიშნავ ადგილებზე შესახებ.

მოსწავლეებმა ისაუბრეს განათლების სისტემაზე (ოქსფორდი, კემბრიჯი).

წაიკითხეს შექსპირისა და ბერნსის ნაწარმოებები. შეასრულეს სიმღერა ,,My Bonnie”.

ბოლოს გაკვეთილი შეჯამდა ვიქტორინით. გაკვეთილზე გაკეთდა დიდი ბრიტანეთის რუკა მოსწავლეების ძალისხმევით.

მოსწავლეების მიერ ჩატარებული მუშაობა შეფასებულ იქნა სერთიფიკატებით.

ამ გაკვეთილის მიზანი იყო მოსწავლეთა კვლევითი, კრიტიკული აზროვნებისა და არგუმენტირებული მსჯელობის, შემოქმედების, პრაქტიკული და საკომუნიკაციო თანამშრომლობის უნარების განვითარება.

გაკვეთილს ესწრებოდნენ სკოლის დირექცია, მასწავლებლები, თბილისის მასწავლებელთა სახლის გადამზადების ცენტრის ხელმძღვანელი მეგი შავკაციშვილი.
გაკვეთილი დასრულდა შექსპირის სიტყვებით:

მე ყოველთვის შევიგრძნობ ბედნიერებას.
იცით რატომ?
იმიტომ, რომ არასოდეს ველოდები ვინმესგან რამეს.
მოლოდინი ყოველთვის საზიანოა.
სიცოცხლე ხანმოკლეა.
ასე, რომ გიყვარდეთ სიცოცხლე,
იყავით ბედნიერი
და მუდამ იღიმოდეთ.
ეს ცხოვრებაა.
შეიგრძენით, გიყვარდეთ და
დატკბით ცხოვრებით.

მასალის შესწავლით მოსწავლეები დარწმუნდნენ რომ გაერთიანებული სამეფო არის ქყვეყანა ჩაფლული ისტორიაში. ხალხი მდიდარი კულტურული მემკვიდრეობით და ერი რომლის ტრადიციები შერწყმულია მის ყოველდღიურ ცხოვრებასთან.

მადლენ გიორგაძე
ქუთაისის მე-9 საჯარო სკოლის მასწავლებელი
ქნიას წევრი
 

The teachers and organizers of this interesting lesson were Madlen Giorgadze a teacher of English, Luiza Lortkipanidze Geography teacher.

The lesson with the motto “Colour your life” indeed brought bright colours into students’ lives when they presented the material they had learnt about the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland.
The students revealed very good knowledge of the location, nature, relief, population, state system, economy, culture, agriculture and industry of the UK.They found and worked out a great deal of material about England, Scotland, Wales and Northern Ireland. During the lesson, the students spoke about cities, mountains, rivers, the climate and country symbols, its education system (Oxford, Cambridge) and presented video and photo material of the country’s sights.

They recited Shakespeare and Burns and performed the famous song “My Bonnie”.

At the end, the lesson was summed up with a quiz after which the students created a map of Great Britain.

This interesting work done by the students was awarded by certificates.

The aim of the lesson was to develop the students’ research skills, their critical and argumentative thinking, creativity, practical and communicative skills cooperation.

The lesson attended by the Head of the Teacher Training Center in Tbilisi, Megi Shavkatsishvili, school authorities and teachers ended with Shakespeare’s words:

I always feel happy.
You know why?
Because I don’t expect
anything from anyone.
Expectations always hurt.
Life is short…
So love your life…
Be happy…
And keep smiling…
That’s Life…
Feel it,
Live it, Love it and
Enjoy it!...

By getting to know this material, the students realized that the United Kingdom is the country attached to its history, with people rich in cultural heritage and the nation whose traditions are fused with its everyday life.

Madlen Giorgadze
English Teacher School #9
KNIA Member